ΚΕΙΜΕΝΑ

ΤΖΙΜΗ ΕΥΘΗΜΙΟΥ

​Η φωκια
Ο Μάκης ο Μπεκιάρης ήταν ψαράς είχε ένα παλιό καΐκι από τον πατέρα του ωραίο σκαρί Με ιδρώτα ζυμωμένο πάντα να απλώσω τα χαρούμενα χρώματα του στα νερά του λιμανιού πανηγύρι των γλάρων τα γύρναγε με μία καλή ψαριά με αυτό κεντούσε τη θάλασσα των Σποράδων για το ποιος μεροδούλι μεροφάι το πολύ ψάρι το θέριζαν οι τράτες που σκουπίζουν τον βυθό και δεν άφηναν τίποτα και τα μεγάλα αλιευτικά με τους γερανούς που είχαν αρχίσει να έρχονται από την Ιταλία ράθυμος τύπος με το χαμόγελο σκαλισμένο με ρυτίδες στο πρόσωπο του αλλά όλο μουρμούριζε και παραπονιόταν ο Μάκης σε βλέπει παντού μπροστά του ένα φάντασμα τη φώκια στη φαντασία των παλαιών ναυτικών οι φώκιες φάνταζαν γοργόνες όμορφες που τους παλιούς στην ακτή να τους   αποπλανεί σουν και μετά να τους  κατά τον ήσουν για αυτόν πάλι Φώκαια ήταν ένας δαίμονας που τρυπάνε ύπουλα Στα δίχτυα του έφαγε και του Έτρωγε τα ψάρια όλοι για αυτήν έλεγε η Άτιμη η φώκια Κοίτα σαν να έλεγε η Άτιμη η φτώχεια
Άμα δεν το σπάσω Εγώ να δεις που θα το σπάσω και εννοούσε Το καΐκι βλέπεις είχαν ορίσει οι χαρτογιακάδες της Ευρώπης και καλαμαράδες οι δικοί μας υπερβολική μελανίνη να δίνεις ακριβά το βιβλίο σου να το πάρει μετά η μπουλντόζα και να το κάνει βίδες περίεργο χουβαρδά υλική σαν την περίεργη αυτή η εποχή Μα το ίδιο ήταν και για να κόψει τα δέντρα σου τις ελιές τα αμπέλια να κόψεις τα ζώα Το ίδιο Πήγαινε αλλά όπως ο φόρος του αίματος για το καΐκι δεν ήταν τίποτα το μόνο που δεν είπαν Κόψε τα πόδια σου και εμείς θα σου πάρουμε αμάξι εμείς την κερνάμε φτωχός άνθρωπος και τον ακούγαμε Αλλά τι να του πεις το πε και το κανε μπλέχτηκε με τα γρανάζια έβαλε δάνειο οι τόκοι ήρθαν πριν από τα λεφτά μετά που ήρθαν πήρε ένα διαμέρισμα στην Κυψέλη να κάθεται και να κονομάει Νίκαια αλλά μετά ήρθε η κρίση και τα νοίκια πατούσαν πήρε ένα πλαστικό σκάφος από αυτά που μία το χέρι σε δύο το κλαις Βάλε και τα λεφτά να κάνει τη φιγούρα του Άντε και να ταΐσει κάποιος κακές συνήθειες τον ξαναβρήκαμε καιρό μετά στο νησί πάλι μουρμούρα γεμάτος ο Μπεκιάρης Άτιμη φώκια με θελήσεις ούτε κάηκε Ούτε λεφτά Εγώ που ήμουν αφεντικό Και τώρα ψάχνω για δουλειά πάλι Την κερδίσαμε στην ταβέρνα που ήταν σκαρφαλωμένοι πάνω στην πιο ψηλή κορφή της χώρας κάτω έβλεπε όλο το λιμάνι με τα δεμένα σκάφη ούτε πολύ λιγότερο πια από παλιά Τι να του λέγαμε ότι τα λεφτά πάνε μόνο στα λεφτά και ότι αν πάνε αλλού καταλάθος θα του πάρει φεύγουν όπως ήρθαν περίεργη εποχή εποχή που τα τρώνε οι γιατροί οι δικηγόροι οι εφοριακοί και τελευταίοι οι ψυχαναλυτές είμαι στο μυαλό του παρέα που τρέχαμε από τόπο σε τόπο και λέγαμε τα ίδια και τα ίδια γιατί σπασμένες ρίζες και τη βία του παραλόγου τέλος για τη λήθη που επιβάλλεται με κάθε τρόπο και ο κόσμος μας έδινε τα συναισθήματα του θλίψη απογοήτευση μεταμέλεια Ελπίδα οργή μέχρι τα πιο αντιφατικά Σαν τον Μάκη Κι όλα αυτά ήταν αυτό που είναι η Ελλάδα σήμερα one όπως έλεγε ο Ελύτης αποσυνθέσεις την Ελλάδα ένα καΐκι μία ελιά και ένα αμπέλι Θα μείνουν αυτά μπορείς να την ξαναφτιάξεις από την αρχή όχι πια Τώρα θα μενε μόνο μία σε έχω καλεσμένη επιδότηση και με αυτήν τίποτα δεν μπορείς να ξαναφτιάξεις, ούτε την Ελλάδα.

Τζίμης Ευθυμίου

​Aναμνήσεις από το παρόν
Οι πιο πολλές αναμνήσεις μου ήταν μπλε. Στον ύπνο μου έβλεπα να πετάω μες
στον ουρανό. Ξύπνιος χανόμουνα στη θάλασσα. Έβλεπα κολυμπάνε μέσα του, πλοία, καίκια, κορμιά και όλα αυτά μαγικά ανακατεύονταστο μυαλό μου και γινόταν ένα πράμα. Θα μου κακοφαινόταν κάποια μπουλντόζαξαφνικά να ρθει να πάρει ένα νησί ή ένα κορμί ή ένα καΐκι. Να ρθει να πάρει
δηλαδή αυτό το πράμα. !
Στη Μήλο θυμάμαι το άσπρο σκαρί στο βραδινό λιμανάκι. Το βλεπα να αντανακλά
στα ωραία της μάτια σαν μία τρύπα από φως. Την ίδια χρονιά, ο μπαμπάς της ο
ψαράς το δωσε στη μπουλντόζα και πήρε την επιδότηση. Αυτό ήταν παλιά…!
 Στην Ίο χρόνια μετά, το φερα σε μία συζήτηση που γινόταν για το Περιβάλλον.
Θυμάμαι η κυρία του δήμου έσπασε στα κλάματα γιατί θυμήθηκε τη δικιά της
ιστορία. Μπουλντόζα και επιδότηση. Ήταν η εποχή που μας πλήρωναν να κόψουμε
τα α****** μας. Να βάλουμε γυάλινα ή πλαστικά. Να φύγει το γνήσιο και να μείνει
μόνο το αντίτυπο. Σαν να θέλαν να χαλάσουνε ό,τι είμαστε εμείς, για να έρθει στη
θέση του, ό,τι μας λένε ότι είμαστε. Τα καΐκια, τα κατσίκια, τα αμπέλια, τις ελιές και
όλα εκείνα επίσης που δεν φαίνονται. !
Νόμιζα ότι η εποχή αυτή είχε τελειώσει…Το περασμένο καλοκαίρι ξαναβρήκα την
ιστορία αυτή, σε ένα περιοδικό από τη Σίφνο. Ο Μανώλης, ο ψαράς, έδινε
συνέντευξη και διηγιόταν και αυτός πώς έδωσε το σκαρί του. Τίποτα δεν είχε
αλλάξει. Μπουλντόζα και επιδότηση. Ακόμα να καταλάβουμε εμείς. !
Εκείνα τα ωραία μάτια έχουν γίνει ωραία ανάμνηση που την ενοχλεί όμως η
ανάμνηση του καϊκιού. Δε μπορώ να ξεφύγω από αυτή την ανάμνηση. Δε μπορούμε
να ξεφύγουμε.!
Ήθελα απλά να πω μία ιστορία…!
Τζίμης Ευθυμίου